Wat telt er nu echt? Wat zijn nu die dingen die je bezighouden als je op je 94e op je sterfbed ligt en denkt: had ik maar… Liefdes, familie, carrières, dromen; allemaal prima. Zit ik dan niet mee. Motoren; rijden…op mijn Streetfighter V2… Dát is waar ik dan over na ga denken.
En ik weet nu al welke het gaat zijn die me op die laatste momenten kwelt. Want godver, ik mis haar zo…
KEUZES, KEUZES
Ik had een mooie Multistrada 1200 die eigenlijk alles al prima deed; snel, wendbaar, imponerend en gewoon een dikke bike. Maar ik kon mijn ogen maar niet van de Ducati Streetfighter V4s afhouden… Wat een beest van een motor en qua design, vibe en concept 100% mijn ideaal. Maar ja, testrit na testrit toch steeds weer de conclusie dat meer dan 200PK voor een straat naked écht nergens op slaat en dat de ritjes die je 90% van de tijd maakt helemaal niet leuk zijn als dat ding alleen maar wil racen en je onder de 50 km er steeds vanaf probeert te bokken. Dan is bijna 30K erg veel voor alleen looks en die twee trackdays per jaar…
STIEKEM APPEN
En toen kwam het stiekeme bericht van de dealer met een illegale printscreen vanuit de Ducati presentatie: Er komt eind dit jaar een Streetfighter V2 met het Panigale V2 blok. dus een tweecilinder met 160 PK die álles doet wat zijn grote broer al deed, maar dan net even minder heftig. Zonder nadenken heb ik hem meteen besteld en uiteindelijk had ik de 2e Streetfighter V2 van Nederland.
SEF, mijn Streetfighter V2
Sef, zo heette hij, mijn Ducati Streetfighter V2. Wat een prachtig ding. En wat kon ik ineens goed motorrijden dankzij deze fantastische machine. De sound was voor een Euro-5 motor echt fantastisch, een dikke ronk die me iedere keer blij maakte zonder de buren al te veel lastig te vallen. Perfect. Hij stuurde als een mes en door zijn lage gewicht en zwaartepunt gaf de motor zóveel vertrouwen dat ook bij knallen op Assen ik nooit het gevoel had dat ik risico liep. Iets dat op mijn R6-circuitmotor nog steeds wel zo is. Wat was ik blij met Sef.
RACEN IS GEEN FORENZEN
Maar ja, niet alles is een race en als je zoveel kilometers maakt als ik, dan merk je toch al snel dat een supernaked niet per sé gemaakt is om dagelijks lange stukken rechtdoor te tuffen in druk verkeer. En in slecht Nederlands weer. Daar is dan weer echt niks aan. Sterker nog; ik merkte dat ik voor ‘gewoon’ rijden steeds vaker de motor van mijn partner pakte, want die adventure van haar was veel comfortabeler voor woon-werkverkeer. Maar ja, dat is niet echt de bedoeling natuurlijk, daar heb je geen gloednieuwe Ducati voor…
Ik heb er een tijd tegen gestreden, want ik vind mezelf echt iemand voor een Streetfighter, maar mijn dagelijks leven laat het gewoon niet toe. Na lang wikken en wegen toch maar besloten Sef terug te brengen en in te ruilen voor zijn grote boze oom: Een Multistrada v4 Pikes Peak. Deze mensen vinden dat namelijk eigenlijk gewoon een grote Streetfighter.
EEN SEF-VORMIG GAT IN MIJN HART
En nu is Sef al een tijdje weg. De nieuwe motor is fantastisch, geen slecht woord over te zeggen. Maar ik mis Sef. Meer dan ik meestal toegeef zelfs. Is het omdat je wilt wat je niet kunt hebben? Is het gras altijd racier aan de andere kant van het hek? Ben ik gewoon een twijfelachtige zeur? Ik weet het oprecht niet. Het enige dat ik weet is dat ik me nooit meer zo zelfverzekerd in een bocht heb gevoeld en me nooit meer zo blij heb gevoeld over het geluid van mijn motor. Het doet best wel zeer, maar wie weet wat de toekomst brengt.
Max
Instagram
Heb jij zelf ook een verhaal, avontuur of ervaring waar je een blog over wilt of hebt geschreven?
Neem dan contact op met ons via info@bijckworld zodat wij kunnen kijken of wij deze kunnen plaatsen op het BIJCK World blog.